Piwi de elf

Piwi is een elfje. Ze is heel verdrietig.

Ze huilt dikke tranen, geen zakdoek vol, geen emmer vol, nee een plas vol!

De plas van tranen wordt een rivier en die stroomt naar de zee.

Miria de fee vliegt snel naar Piwi en vraagt: “Waarom huil je zo?

Ben je soms je toverstafje kwijt waarmee je de bloemen moet kleuren?"

Piwi zegt snikkend: “Nee, die ben ik niet kwijt. Ik huil omdat ik zoveel nare dingen gezien heb.

Ik zag dat mensen snel boos zijn.

Ook zag ik kinderen die echt honger hebben.

Heel veel mensen hebben veel te veel spullen die ze niet nodig hebben.

En ze gooien plastic in onze natuur, Miria,

Ik word er zo verdrietig van".

Miria slaat haar vleugels en armen om Piwi’s kleine lijfje en zegt:

"De mensen vergeten soms hun lampje van binnen aan te doen.

Daar kunnen wij hen bij helpen, Piwi.

Mensen kunnen geen feeën en elfjes zien, maar wel horen.

Wij fluisteren zachtjes in hun oor dat ze hun lampje in hun hart aan moeten doen.

Dan zijn ze weer lief voor elkaar en voor de natuur".

Piwi droogt haar traantjes af en zegt: “Zullen we dan maar gauw beginnen?”