In je uppie

Sommige mensen zijn nogal op zichzelf gericht. Natuurlijk zijn er genoeg redenen te bedenken voor individualisering: het digitale tijdperk, de onafhankelijkheid, de ontkerkelijking en zeker de opvoeding. Toch zou je kunnen zeggen dat het in het dagdagelijkse leven, praktisch gezien onmogelijk is om in je uppie te leven. Zie je jezelf alleen op de wereld?

Dan rijzen een aantal vragen: Met wie ga je praten, waarom zou je werken of studeren? Hoe kom je aan voedsel? Wie maakt je schoenen, je huis, de straten? Van wie krijg je liefde en zorg? Nee, laten we er toch maar met zijn allen het beste van zien te maken. Hoe?

Het begint volgens mij met de grote verwondering. Verwondering dat er überhaupt 7 miljard mensen op onze aardbol kunnen rondhupsen. Dat de aarde al die 7 miljard mensen en nog veel meer miljarden diersoorten allemaal te eten en te drinken kan geven, warmte, energie, bomen, bouwmaterialen en zoveel meer.

Het is ook bijzonder te noemen dat al die mensen en dieren zijn ontstaan en geboren op dezelfde manier en dat ze allemaal een vernuftig lichaam hebben waarin alle systemen subliem samenwerken. (op uitzonderingen na)

Het is eveneens wonderlijk dat alle mensen unieke talenten, vaardigheden, interesses, herinneringen en gedachten hebben. Dit geldt zelfs voor eeneiige tweelingen. Met zijn allen zijn we ongelooflijk groots en geweldig. Samen kunnen we dromen en álles, ja echt álles realiseren.

Als we beseffen dat we niet alleen op de wereld zijn, maar ons steeds verwonderen over de diversiteit van het geheel, dan zien we de grootsheid van elkaar. Dan kan de mensheid samenwerken zoals alle systemen in ons vernuftige lichaam samenwerken.

Dan vormen we samen een powerball, een krachtcentrale met ongekende mogelijkheden. Ja, laat ons beginnen met verwonderen, dan volgt vanzelf de dankbaarheid dat we niet in ons uppie zijn.