Kwijlen in de natuur

Als ik mijn ogen sluit en aan de natuur denk, dan zie ik à la minute de meest fantastische beelden voor mijn geestesoog. Ik ga er bijna van kwijlen, ja echt! Net zoals je aan een citroen denkt, dan loopt je mond meteen vol met speeksel, probeer maar eens.

Mijn gedachten gaan het eerst uit naar een regenwoud met enorme bomen die tot aan de wolken lijken te reiken, met van die grote stevige frisgroene bladeren. Onze stoere redders van de aarde, die alleen maar hoeven te Zijn. Ze staan daar rustig boom te wezen terwijl ze tegelijkertijd een van de belangrijkste taken van de wereld uitoefenen. Volgens bepaalde onderzoeken hebben bomen zelfs een gemeenschappelijk overlevingsmechanisme: als een hertensoort snoept van bepaalde boombladeren, gaat deze boom ter bescherming een of ander gif aanmaken, maar… 100 km verderop gaat een soortgenoot van de boom hetzelfde gif aanmaken, terwijl er geen hert in de buurt was. Praat deze bomenfamilie dan met elkaar? Het lijkt er wel op! Ik denk dat ze dat doen om hun belangrijke taak in stand te houden, zodat alle levende levens van voldoende zuurstof en water worden voorzien.

Heb je wel eens een school vissen gezien of een zwerm vogels, die als één grote groep, precies tegelijkertijd en totaal synchroon, naar een andere richting bewegen? Dat maakt dat ik sterk geloof in een collectief bewustzijn, waarin ze met elkaar verbonden zijn en één brein vormen, zodat ze met zijn allen tegelijkertijd wéten en bewegen in de juiste richting. Zo bijzonder.

Bij het kijken van natuurfilms vergaap ik me graag aan watervallen, wild schuimende rivieren, kleurrijke vogels en vissen, exotische vruchten, slimme insecten, moederlijke instincten van dieren, de biodiversiteit en bovenal de oerkracht van moeder aarde. Mijn hart wordt er elke keer weer zo heerlijk warm van. De verbeelding dat ik in de natuur aanwezig ben, is voldoende om bij elke vertraagde inademing de zachte energie te voelen.