Jaloers? Goed zo

Isabel is negen jaar en kan super goed schaatsen.

Niet gewoon recht vooruit, maar ze danst op het ijs, zo sierlijk, lenig en snel.

Soms lijkt het alsof ze over het ijs zweeft.

Ze woont vlakbij een overdekte schaatsbaan en kan het hele jaar door gaan oefenen.

Ze krijgt les van een mevrouw die heel veel wedstrijden in de wereld heeft gewonnen.

Isabel doet zelf ook vaak mee aan wedstrijden.

Haar vriendinnetje Emma gaat meestal mee kijken naar de wedstrijd en geeft Isabel een hard applaus als ze haar sierlijke buiging maakt.

Wat is Emma trots op haar vriendin.

Maar..... van binnen voelt ze toch ook wat anders.

Een gevoel wat ze helemaal niet zo fijn vindt.... het voelt een beetje bozig.

Ze wil het helemaal niet voelen en toch is het er steeds als ze haar vriendin Isabel daar in haar eentje ziet stralen op het ijs.

'Misschien ben ik wel jaloers', denkt Emma. "Maar hoe kán dat dan?

Ik vind Isabel zo knap en lief en ze is mijn beste vriendin. Hoe kan ik dan juist op haar jaloers zijn?"

Op een dag besluit Emma om het eerlijk te vertellen aan Isabel. Ze durft het bijna niet en toch doet ze het.

Ze zegt: 'Ik voel me soms zo jaloers omdat jij zo goed kunt schaatsen en ik niet'.

Isabel antwoord: 'O, maar dat is helemaal niet erg hoor. Dat jaloerse gevoel wijst je gewoon de weg naar wat je wilt.

Dus misschien wil jij graag leren schaatsen, simpel toch?'

Emma antwoordt: 'Uh, zo had ik het nog niet bekeken. Wat mooi dat je dat zegt.

Ja eigenlijk wil ik ook heel graag schaatsen.'

'Nou, dat is dan geregeld', zegt Isabel. Ik ga jou leren schaatsen.

Vanaf morgen ga je elke week een keertje mee naar de ijsbaan.'

Emma is blij en opgelucht. 'Had ik het maar eerder gezegd... eigenlijk is jaloers zijn dus gewoon goed.'

Ze herhaalt in zichzelf de woorden die Isabel zei:

En zo werd hun vriendschap nóg een stukje beter en voelden ze zich allebei nóg gelukkiger.