De mens vanbinnen

Je wordt geboren als compleet mensje, met alles erop en eraan.

Miljoenen functies werken perfect met elkaar samen, daarom vind ik alle levende wezens stuk voor stuk wonderen.

En in al die lichamen huist een últra wonder, namelijk de binnenwereld.

Met de geboorte start tegelijk het grote verliesproces.

Als kind verlies je voor het eerst een aantal tanden, maar gelukkig groeien er weer nieuwe.

Wat later worden misschien je amandelen geknipt of je ontstoken blindedarm wordt vakkundig verwijderd,

omdat je die gerust kunt missen.

Als je wat ouder wordt, is wellicht je galblaas aan de beurt om oneerbiedig in de afvalcontainer van het ziekenhuis te belanden. Maar gelukkig blijf je dan nog gewoon mens.

Ook als je een nier of een borst ‘verliest’, ga je gewoon door met leven.

Een teen of een been eraf? No problemo!

Kom je in een rolstoel terecht of verlies je je gezondheid?

Raak je je spraak of zelfs je denkvermogen kwijt?

Vanbinnen ben en blijf je gewoon dezelfde mens.

Alles wat je kunt verliezen ben je niet en alles wat je kunt observeren ben je evenmin.

Wat is dan precies die binnenwereld?

Zou het je eeuwige ziel kunnen zijn, die je meeneemt als je je laatste adem uitblaast?

Zou het licht kunnen zijn, wat in ieder atoom zit opgesloten?

Of is het misschien bewustzijn, dat kan groeien juist dankzij je lichaam?

Er zijn veel grote filosofen en wetenschappers die er hun hoofd over hebben gebroken, maar ik vermoed dat het niet te bedenken valt alleen maar te ervaren.

In mijn bedlegerige leven heb ik in ieder geval geleerd dat niet mijn lichaam mij mens maakt, maar juist wat ik vanbinnen ben. Ode aan alle zieken, gehandicapten, dementerenden en kerngezonden die ditzelfde mogen ervaren.