Verwachtingen zijn trouwe maatjes

Praktisch elk probleem dat je in je leven tegenkomt, is ontstaan door een van de duizenden verwachtingen die je zelf hebt bedacht. Een mens is nu eenmaal een ingewikkelde creatuur waarbij de hersenen constant in een razend tempo aan het associëren zijn. Akelige gebeurtenissen zoals ontslag, een ongeluk, een ziekte, een scheiding of een gewelddadige jeugd, creëren diepe groeven in je hersenen en maken er hersenspinsels van zodra er zich iets soortgelijks voordoet. Je hersenen reageren dan namelijk alsof het de allereerste keer is, dus ‘hellup’, paniek in de tent!

Een dier zou acuut op de vlucht slaan, maar wij mensen hebben nog veel meer ingenieuze tactieken ontwikkeld. Wij kunnen bijvoorbeeld in een reflex - binnen een tiende van een seconde - een ander de schuld geven van onze eigen paniek. Dat is niet alleen bijzonder kunstig maar tegelijk ook onlogisch, want een ander kán ‘never ever’ verantwoordelijk zijn voor wat wij zelf voelen. Het zijn tenslotte onze eigen traumaatjes, daar kan een ander niets aan doen. We zullen die ‘trouwe maatjes’ ofwel traumaatjes, zelf moeten onderzoeken en een plekje geven, zoals dat tegenwoordig door elke coach, counselor of psycholoog wordt geopperd.

Hoe herken je nu de trouwe maatjes - traumaatjes, vraag je je wellicht af. Wel, dat is helemaal niet zo ingewikkeld als het lijkt. Je hoeft daarvoor alleen je eigen gedrag te observeren. Zodra jij iets verwacht van een ander moeten alle alarmbellen - ting ting ting - bij je afgaan, want jouw hersenen hebben vóór je de verwachting bedenkt, al minstens 100 kilometer afgelegd en al jouw overgevoelige elektriciteitsdraden blootgelegd, en je reageert dan vanuit een impuls om je te verdedigen tegen de grote boze wolf ofwel je trouwe maatje. Realiseer je dan ogenblikkelijk dat er alleen op jouw zere plekje uit het verleden wordt geduwd. Die hersenspinsels kun je trouwens gerust met een big smile bekijken, zodat het lekker luchtig blijft.

Een andere uitgekiende tactiek is dat je van een ander verwacht wat je zelf niet kunt. Dus je schuift de aansprakelijkheid van jouw tekortkomingen op het bordje van de ander, ook al zou deze zich zeer onbehaaglijk kunnen gaan voelen. Afschuiven is lekker handig, want dan hoef je niet aan jezelf te werken en dan hoef je zelf niet te oefenen en kun je ontspannen achteroverleunen. Maar zodra je het bij jezelf opmerkt, kun je er natuurlijk wel wat aan veranderen. Hoe? Dat laat ik graag aan je eigen inventiviteit over.

Mijn eigen methode is eigenlijk nogal platvloers: ik spoel mijn verwachtingen gewoon door de plee en méns wat word ik daar gelukkig van!